Mijn Vision Quest

Met dit hoofd stapte ik 15 jaar geleden na mijn Vision Quest weer door de poort. En op de vraag wat ik de wereld kwam brengen riep ik spontaan uit: "Ik mag er helemaal zijn!" Die boodschap werd in de vier dagen en nachten ervoor geboren. Nog nooit in mijn leven was ik zo intiem met mezelf geweest als in deze dagen. Ik ging met de intentie om het verdriet en de pijn in mij een plek te geven, waardoor ik hoopte en verlangde naar ruimte om mezelf te kunnen zijn. Geen idee had ik toen, wat die ruimte inhield, laat staan hoe dat te doen op die Berg. Ik was een jongeman, een jonge vader, achter mijn eigen leven aan hobbelend en struikelend. En deep down voelde, nee wist ik, dat er meer was dan wat ik tot dan had mogen ervaren.

Ik wilde tot op de bodem gaan ervaren wie en wat ik ben als er niets meer is... Vier dagen en nachten verbleef ik in mijn eigen onzichtbare wereld en deelde mijn diepste geheimen, waarvan ik niet wist dat ik niet wist dat ik die had. De eenzaamheid overviel me en ik heb gehuild tot er niets meer van over was. Ik heb me verveeld tot ik me in gesprek met een oude indiaan terugvond. Ik heb me geïrriteerd tot de vlinders me de liefde teruggaven. De kleine ritueeltjes aan de beek gaven me het inzicht niet steeds het hele drama-verhaal van mijn leven op te lepelen, maar hier zijn in wat ik nu ervaar en ben...

Dankbaar ben ik nu, 15 jaar later, aan de vooravond van weer een nieuwe Vision Quest, die ook mij weer doet groeien. Het leven dat voor mij bestemd is kan ik inmiddels in liefde, kracht en overgave volgen en dragen. Samen met zovelen, mijn kinderen, mijn dierbare vrouw Hermine én alleen.

Ik dank alle Vision Quest begeleiders van ooit en speciaal mijn leraar van toen, Sander Shanadoh Wick voor de wijze lessen en de ruimte die je me gaf op mijn Vision Quest en daarna, als jouw assistent en later partner in de vele zweethutten en Vision Quests die we samen mochten begeleiden. Sander, ik neem je mee in mijn hart!