Walk the Rhythm of the Earth

Nu de wintertijd nadert, de natuur zich meer en meer terugtrekt en verstilt, zit ik op de bank in mijn nieuwe huis.

De drukke periode die achter me ligt werkt nog door in mijn lichaam. Ondanks mijn intentie om de verhuizing soepel, plezierig en organisch te laten verlopen heb ik er toch een liesbreuk aan over gehouden. Mijn lijf liegt niet, nooit. Ook nu, na een uurtje wat gerommeld te hebben in het schuurtje vanmorgen, zegt mijn lies: "het is genoeg, op de bank jij!”

En ik luister, maar ben ook niet zo gehoorzaam. Nog even dit, en dat en dat opruimen, pijn voelend, grenzen verleggen en oprekken…

Ondertussen maak ik me ook enige zorgen. Ik was al begonnen met wat hardlopen om mijn conditie wat te onderhouden, maar dat kan ik nu wel vergeten.

Na de operatie op 11 december heb ik nog een maand om te herstellen voordat we vertrekken naar Tanzania. De zorgen gaan over of ik voldoende fit en hersteld ben tijdens de Mannensafari. De angst is dat mijn lijf niet doet wat ik van hem vraag, zoals ik gewend ben en dus beperkt ben, niet voorop kan, een last word…. phoe die is heftig. Een zwakke man zijn: de tranen schieten in mijn ogen en ik word er benauwd van. Dat is dus de les: wie ben ik als ik een zwakke man ben?

Deze oude overtuiging brengt me gelijk naar mijn jonge voetbal jaren. Ik voetbalde op een redelijk niveau en zwakte was geen optie. Je moest hard zijn, mentaliteit hebben en vooral geen mietje zijn. Ik hoor ze nog schreeuwen langs de zijlijn. Incasseren en doorgaan, de wedstrijd moest gewonnen worden, desnoods op karakter!

Ik stap uit de wedstrijd, en verruil het voetbalveld voor het speelveld.

Het speelveld waar ik nu de beperking van mijn fysieke lichaam mag voelen en de emotionele pijn die daaraan vast kleeft mag bevrijden. Met een zacht en vriendelijk karakter dit keer... einde wedstrijd!

Enne wat was de titel van de Mannensafari ook al weer? #walktherhythmoftheearth :-)