En? Hoe was de Vision Quest...?

En…. hoe was het? Krijg je natuurlijk als vraag als je weer terug bent van een training, weekend, workshop, de Vision Quest, waar zo veel innerlijke processen gaande zijn. En elke keer kan ik niet goed vertellen hoe het was.. hoe het écht was. Ik kan er wel óver vertellen. Hoe we midden in de nacht aankwamen bij het huis van Neil in de ‘Levante’, de sterke oostenwind die bij tijd en wijle door het gebied raast. Dat deze wind elke dag sterker werd, tot orkaansterkte op de dag dat de Questers aankomen en de voorbereidende dagen beginnen. Dat de mooie tipi tenten van Neil wel opgezet waren maar dat deze weer plat gelegd werden omdat de wind sterker was… Dat Immia die nacht het huis in gevlucht was omdat de wind haar tent aan flarden had gescheurd..

Dat we met nieuwsgierigheid het Quest gebied in liepen om te ontdekken, voelen, kennismaken met de grote voorouder stenen die zich lieten zien in alle gedaanten. Dat we steeds dieper afdaalden in ons lichaam om de 4 werelden te leren herkennen. Aarde, maan, zon en sterrenwereld zodat we ons vertrouwd zouden voelen als je alleen op de berg zit. Dat je leert hoe je je angst of ongemakkelijkheden tegemoet kan treden. Dat je Vrouwe dood leert kennen in de nacht van de deathlodge, om al jouw verwanten te mogen ontvangen en je nog kan zeggen wat je te zeggen hebt… Hoe kan ik vertellen over de moed van de 3 elders van rond de 70 jaar die mee waren omdat ze voelden in de diepte dat er nog iets te lag te wachten voor hun laatste jaren op aarde. Hoe Immia als mededraagster van de Quest , haar wijsheid en kennis als elder (71) kon innemen en uitdragen. Hoe we mooie liedjes gezongen hebben, het vuur, de zee, hoe ontroert en blij we waren… hoe heerlijk we gegeten hebben voor en na de Quest.

Hoe ze uiteindelijk één voor één op de drempel stonden, in het medicijnwiel, bepakt met een grote rugzak om droog en warm te blijven.. een drum er onder aan bungelend. Hoe kan ik het gevoel beschrijven hoe dat voelt om ze te laten gaan… wetende dat ze er klaar voor zijn. En ook niet weten hoe het zal gaan? Om te vertrouwen in de diepte en grootsheid van het mysterie… Om vervolgens 4 dagen en 4 nachten door te brengen in het basiskamp; biddend, voelend, schilderend, lopend langs de stonepiles, in verbinding met Bart en Im. De stilte achter de stilte ervaren... De mooie intieme gesprekken, de humor, voelend, afstemmend, luisterend naar de wind, de opkomende mist, de zon, de vele arenden, de uil, de vos, de herten en nog zoveel meer….En dan.. vol verwachting na de 4e nacht weer opstaan om alles in orde te maken voor de terugkomst van de Questers. We staan weer op de drempel en een voor een komen ze in het centrum van het wiel te staan… Met welk geschenk komen ze terug? Wat heeft ze tot diep in hun cellen geraakt, welke beproevingen zijn doorstaan, welke angsten overwonnen, wat is herinnert uit het diepst van hun essentie? En daar staan ze… overweldigend, ontroert, zacht, klein in hun grootsheid, groot in hun kleinheid, met respect voor de spiegels uit de natuur… en dan komt de ontlading, de opluchting, de gemiste knuffels, vreugde, erkenning, de tranen van geluk en verdriet…

Dan volgen nog dagen van integratie, de ervaringen die zo groot zijn brengen tot de essentie… om ze vervolgens te laten rusten. De komende jaren mogen ze uitgepakt worden. Steeds weer een stukje mag herinnert en geleefd worden. Een leven voor de Quest en een leven na de Quest….. De gedragenheid van de quest is zoveel groter door alle mensen die meeleven, kaarsjes branden, bidden dat we alleen maar zo dankbaar kunnen zijn voor ieders bijdrage. Dank je wel…. Aho!