Ziekenhuissjamaan

Waar ben je als je onder narcose bent? Dit vroeg ik me voor, maar nu ook na de operatie af. Ik ervaar het als bizar dat ik zo uit mijn lichaam ben gehaald, dat er in mijn buik, mijn dierbare lichaam gesneden en gedaan werd zonder daarbij bewust aanwezig te zijn. Voordat ik de OK ingereden werd heb ik de spirits en helpers uitgenodigd over me te waken, voor als ik er even niet bij kon zijn. Ik kende een operatiekamer alleen van tv programma's en nu was ik opeens de patient. Ikmocht gaan liggen op een harde operatietafel en de rest van de ruimte was even hard. Felle lampen, apparaten, machines... en heen en weer lopende mensen, geen contact. Ik vroeg aan de man die aan mijn net ingebrachte infuus zat te rommelen wie hij was en wat hij deed. "Oh sorry" zei hij, "ik ben de anesthesist en breng u het narcosemiddel in. U voelt het in uw arm en nek..." en weg was ik! Naderhand realiseerde ik me dat er een te opereren lichaam de OK ingereden werd, degene die er in woonde moest er zo snel mogelijk uit. Ruim een uur later werd ik wakker en "het was allemaal goed gegaan". Ik probeerde me te herinneren waar ik was geweest, maar niks. Een gat in de tijd, waarin er gaten in mijn lichaam zijn geprikt. Ik herinner me een droom van een vriendelijke slapende grijze wolf naast me. Dankjewel broederwolf voor je waken. De dagen na de operatie voel ik mijn lichaam herstellen, maar er bleef een wond nog open. In een sessie met Hermine deze week, ben ik weer teruggegaan naar het verloren zielsdeel tijdens de narcose. Diep verdriet en boosheid kwam er naar boven. Ondanks dat ik weet dat het kundige artsen zijn en dankbaar ben dat ze me hebben geholpen voel ik die leegte. Mijn ziel kon er niet bij, en zo ontstaan er nieuwe zielenwonden (of soul-loss), die ook om heling vragen. De energie is uit mijn lijf, voel me futloos en moe en heb de meest donkerste dromen die tot in de diepste krochten van mijn bestaan gaan. Ik heb er even aan gedacht, om meer mensen te vragen bij me zijn, als ik er even niet kon zijn, maar heb het gelaten, omdat het maar zo'n kleine ingreep was. Later deze week kwamen er beelden uit een droom: het ziekenhuis heette healingcentrum en in het gebouw was een ronde ruimte met een enorme kristal in het midden. Rondom zaten mensen te mediteren, te bidden voor hun geliefden. De energie te richten op diegenen die het contact met hun lichaam even niet konden behouden. Een schril contrast met het ziekenhuisrestaurant waar Hermine op me wachtte, een laf kopje soep drinkend. Ik ben dankbaar voor alle moderne middelen die we tot onze beschikking hebben om onze zieken te helen. Ik ben ook geschokt door de armoedige bedding en ziele-begeleiding van onze gezondheidszorg. Een ziekenhuis-sjamaan zal wonderen kunnen verrichten!