Mannensafari 2019 Dag 1 en 2, de korte Quest bij de Hadzabe
Toen we besloten de beklimming van Oldoyo L' Engai uit de Mannensafari te halen, werd een andere droom werkelijkheid: een korte Quest in Afrika! De meest magische plek was ten zuiden van Ngorongoro, in het land van de Hadzabe (ook wel Bushmen) vlak bij Lake Eyasi. Dit land draagt de voetsporen van onze voorouders tot 4 miljoen jaar geleden. De plm 1000 Hadzabes leven als enige tribe nog van de jacht, zoals hun voorouders in de pre-historie dat ook deden.
Om de veiligheid te borgen wilden we een Whiteman koppelen aan een Bushman, om een dag zonder eten en onderdak door te brengen in de Afrikaanse Wildernis.
's Ochtends vroeg werden we in de rimboe gedropt om vervolgens al lopend met twee dagen bepakking de meest afgelegen Hadza-tribe te ontmoeten. De zon brandde onze nog witte lijven rood. Het ontvangst door de chief was hartelijk, zeker nadat ik de mannen een plukje tabak had gegeven. We mochten mee op jacht en de buit (enkele vogels en baby mongoose) werd onderweg op een vuurtje gebakken en gedeeld.
Terug in het kamp van de Hadzabe zag ik mijn eerste dilemma: er waren te weinig Hadzabe mannen voor de Quest van de volgende dag. Gitew, de gids en tolk vertelde dat de meeste mannen al een paar dagen ver weg op jacht waren, omdat er te weinig voedsel was. Zij leven niet met planningen en agenda's zoals wij en wisten dus eigenlijk ook niet meer dat we zouden komen... een eerste les in vertrouwen en overgave aan dit land. Het tweede dilemma kwam er direct achteraan: wij hadden een volle lunchbox mee en hoe dit te verhouden met de lege magen van de Hadzabe. We besloten een geit te kopen en deze te schenken. Een paar uur nadat we de geit al hadden overhandigd, werden we geroepen en vroeg de Chief me om toestemming te geven de geit te mogen slachten: een mooi voorbeeld van geven en écht ontvangen.
De mannen maakten 's middags hun eigen poort voor hun Quest, die bij zonsopgang de volgende dag zou beginnen. De Hadzabe mannen waren nog steeds niet terug van de jacht en ik begon er ernstig aan te twijfelen of ze wel terug zouden komen. Daarom toch maar een paar Hadza-mannen naar een naburige tribe gestuurd om daar enkele mannen te gaan halen.
Na enkele uren onder de prachtige sterrenhemel op onze dunne matjes onder de Acaciaboom te hebben gelegen, hoorde ik een aantal mannen aankomen en zich druk pratend in hun kenmerkende klik-taal bij het vuur nestelen. Ik ging rechtop zitten en zag de grootste vallende ster ooit: ga maar slapen en heb vertrouwen was de heldere boodschap.
Met zonsopgang brak de grote dag aan: de korte Quest in Afrika. Negen Mzungu's (Whitemen) en zeven Bushmen vertrokken één voor één door de poort op weg naar het onbekende. Geen horloge en alle tijd, geen eten en hongerig naar de spirits van het oude land, geen gezamenlijke taal en verlangend naar verbinding... en ik liet ze gaan, biddend op een veilige terugkomst.
De Quest werd magisch: diepe verbinding, rust, samen zingen, vuur maken, alleen je weg en je plek vinden, kwetsbaar, een ritueel met de dood... Ook ik voelde hoe spannend het voor me was: kunnen ze de weg terug vinden, blijven de Hadzabe mannen wel bij mijn mannen, wilde dieren... Toen, veel later dan afgesproken de laatste man door de poort stapte voelde ik me opgelucht, dankbaar en bevoorrecht. We werden onthaald en uitgezwaaid met een prachtige Afrikaanse dans...
Dank Alina de Vilder, Rama Ama, Innocent E Junior, Gitew, de Bushmen en Whitemen voor het mogelijk maken van dit avontuur!
#mannensafari #walktherhythmoftheearth #rewildingmen#mindfuladventure #soulquest
