Afscheid

Tijdens de eindceremonie van het Wildeman Festival stroomden mijn tranen. Door de verbinding met zovele warme harten van dierbare vrienden smaakten die tranen zoet. Het deed pijn in het besef hen te verlaten. Afscheid nemen doet zeer. In die pijn voel ik de verscheuring, de verbinding en gehechtheid loslaten, het kale alleen gaan, de eenzaamheid. Al honderden keren ben ik die verscheuring aangegaan. En het went geloof ik niet.

Wie ben ik..?

Op dit moment neem ik van velen afscheid. Van mijn kinderen, vrienden en verwanten. Van Hermine, die ik ten huwelijk heb gevraagd. Met al deze dierbaren in mijn hart vertrek ik zondag voor een maand naar het onbekende land in de Amerikaanse Wildernis. En ik laat ze los, zoals zij dat met mij zullen doen. Daar, overzees, hoop ik van delen in mijzelf afscheid te nemen: wie ben ik zonder de vele moetens, de (overmatige) verantwoordelijkheden, de rollen. Steeds weer hoor ik mezelf de spannende vraag stellen: wie ben ik als ik nooit meer een Vision Quest zou begeleiden.

Op dinsdag 9 juli stap ik over de drempel voor mijn Vision Quest. Daar zal ik goed afscheid nemen van alles wat me niet meer dient en de zoete pijn van die verbinding voelen. Ik ga tot op het bot, zodat ik me mag herinneren wie en wat ik werkelijk ben, als er niets meer is. Ik wil me laten voeden door het land en hun bewoners. Door weer leerling te worden en de leraar in mij zijn plek te geven. En daarmee keer ik terug, als geschenk voor hen die ik nu achter laat. Ik zou het fijn vinden als je tijdens mijn Vision Quest van 9-13 juli even aan me denkt of een kaarsje brandt. Om de verbinding te voelen en weer te laten gaan.

Dankjewel en dank aan al mijn verwanten voor het mogelijk maken van deze reis!